Jest to metoda stosowana od II połowy XX wieku o bardzo szerokim spektrum zastosowania przy kraniosynostozie. Metodą tą można operować kraniosynostozy izolowane (zrośnięcie pojedynczego szwu), kraniosynostozy złożone (czyli zrośniętych kilka szwów). Metoda ta jest dedykowana dla dzieci starszych, między 6 a 12 miesiącem życia. Kości czaszki takiego malucha są już z jednej strony na tyle ukształtowane, że mogą służyć za podstawę do operacji a z drugiej strony są jeszcze na tyle plastyczne, że będą potrafiły po zabiegu dopasować się do rosnącego mózgowia. Metoda ta polega
na wykonaniu cięcia skóry „od ucha do ucha”, na rozcięciu czaszki na wiele elementów i zamianie miejsc kości tak, by jak najlepiej dopasować uzyskane elementy do prawidłowego kształtu głowy – tłumacząc to na prosty język: czaszka cięta jest na plasterki, które stają się elementami układanki jak puzzle. Wówczas z tych elementów lekarz najlepiej jak potrafi układa prawidłowy kształt głowy zamieniając je miejscami, układając te kości za każdym razem indywidualnie dla każdego pacjenta. Z racji górnej granicy wiekowej wykonywania zabiegu tą metodą mamy jakby zabezpieczenie, że w tym wieku z uwagi na szybki przyrost kości jest szansa na utworzenie się połączeń między rozciętymi plastrami czaszki a intensywny w tym wieku wzrost mózgu ułatwi modelowanie się głowy i połączenie rozciętych kości ze sobą.
Niestety metoda ta niesie za sobą ryzyko tzw. restenozy czyli znów zbyt wczesnego zrośnięcia się pewnych elementów czaszki co będzie ponownie powodowało deformację główki i konieczna będzie kolejna operacja. Niestety również przy tak wielu cięciach czaszki nikt nie da nam gwarancji jak mocne i jak grube połączenia utworzyły się między elementami czaszki, dlatego w przypadku dzieci po takich operacjach zaleca się unikanie sportów kontaktowych, mogących narazić głowę na uderzenia. Jednak warto zauważyć, iż metoda ta jest bardzo potrzebna i niezastąpiona w przypadku ciężkich postaci kraniostenozy, kiedy leczenie endoskopem ani metoda SAS nie może być wykonane.